در حالی که ایرانی‌ها با وجود گذشت بیش از 48 سال از معرفی نسخه سوم لندروور دیفندر در سال 1971، هنوز هم دست از سر این خودرو برنداشته‌اند، دیفندر 2020 با حجم زیادی از نوآوری در نمایشگاه خودرو فرانکفورت رونمایی شده است. سوال مهمی که این بین پیش آمده، وفاداری لندروور به ویژگی‌های تاریخی و اصیل این خودرو است. برای نمونه مدافع انگلیسی که به سادگی در نحوه طراحی و ساخت مشهور است، تعمیر و نگهداری پیچیده‌ای نداشته و در دور افتاده‌ترین مناطق جهان هم قابل استفاده روزمره است اما آیا نسل تازه هم مثل نسل قدیمی ساده، ارزان و مقاوم ساخته شده است؟
اینجا برخی نکات جالب درباره طراحی موتور دیفندر 2020 را با نگاه به مشخصات موتور نسل سوم دیفندر مدل 1971 بررسی می‌کنیم و با قضاوتی عادلانه، رای به برتری نسخه قدیمی یا جدید می‌دهیم.
لندروور کلاسیک/ موتور V8 روور
موتور هشت سیلندر نسخه قدیمی دیفندر اوج کار لندروور در ساخت یک خودرو برجسته آفرودر بود. پیشرانه لندروور‌های دیفندر سری اول در قوی‌ترین مدل آنها، همان پیشرانه هشت سیلندر خورجینی نصب شده روی رنجروور‌های کلاسیک است. این پیشرانه که از ساخته‌های جنرال موتورز و برای استفاده روی محصولات بیوک بوده، حجمی برابر 3528 سی‌سی دارد که البته وزن این پیشرانه به خاطر تقویت‌های صورت گرفته روی آن توسط شرکت روور، کمی سنگین‌تر از نمونه‌های جنرال موتورز است. این پیشرانه در ابتدا توان کمی تولید می‌کرد که برای وزن 1.8 تنی این خودرو ناکافی بود. سپس با تعویض کاربراتور‌های آن، قدرت این پیشرانه به 134 اسب بخار و گشتاورش به 253 نیوتن‌متر رسید.
استفاده از کاربراتور چهار دهنه استرومبرگ به همراه سرسیلندر آلومینیومی باعث شده بود تا خودرو کشش مناسبی در مانورهای حاد داشته باشد ولی این مورد به افزایش مصرف سوخت منجر شده بود. این پیشرانه که در هر 100 کیلومتر به صورت ترکیبی بین 12 تا 17 لیتر سوخت مصرف می‌کرد، به یک گیربکس چهار سرعته دستی و یک جعبه دنده انتقال دهنده دو سرعته برای حالت‌های تعویض دنده مجهز بود. وضعیتی که گرچه هزینه‌های نگهداری خودرو را پایین می‌آورد و توان لندروور را برای آفرود بالا می‌برد ولی سروصدای زیاد، لرزش اتاق و سواری راحت را در جاده به یک رویای دور و دراز برای مالکان لندروور قدیمی تبدیل می‌کرد.
پیشرانه انجینیوم
در مقابل اما دیفندر جدید از موتوری کوچک، کم‌مصرف و به روز استفاده می‌کند که نام انجینیوم را بر خود داشته و در محصولات جگوار هم استفاده می‌شود. نسخه P400 این خانواده با کد میلدهیبرید به یک موتور 48 ولتی مجهز است که قدرتی معادل 355 اسب بخار و گشتاوری در محدود 395 نیوتن‌متر را تولید کرده و در اختیار راننده قرار می‌دهد. این پیشرانه که با حجم دقیق 2998 سی‌سی، به سنت سرسیلندرهای آلومینیومی لندروور وفادار است، در بخش طراحی واحد هوشمند کنترل موتور و قطعات مصرفی از تکنولوژی برندهای مشهوری همچون سیفتلر، بوش و فیات بهره بسیار برده و ضمن وزن کمتر مصرف سوخت خود را هم به عنوان یک موتور هیبریدی تا رنج 11-10 لیتر کاهش داده است.
وضعیتی که به غیر از موتور جدید، توان بالا و کارایی مناسب خود را مدیون گیربکس هشت سرعته و اتوماتیک ZF آلمان و انتقال‌دهنده دو سرعته جهت وضعیت‌های آفرودی است. این نسخه که به گفته سرطراح شرکت لندروور، انقلابی در تاریخ دیفندر است، از ابتدای سال 2020 در قوی‌ترین نسخه خودرو تازه کمپانی انگلیسی عرضه خواهد شد. لندکروزر در حالی قرار است در نسلی کاملا جدید تا سال 2021 به بازار آید که از سال 1951 تاکنون دقیقا 10 میلیون دستگاه از آن در سرتاسر جهان به فروش رفته است.
